18 september 2011
De kittens groeien als kool en zijn nu allen de 500 gram gepasseerd. 14 september hebben ze hun eerste ontworming gekregen en 15 september hun eerste vleespapje (mengsel van geweekte kittenbrokjes, zakje vlees en kattenmelk). Een aantal kittens durft nu een stapje buiten de bench te zetten en spelen met speeltjes vinden ze nu ook leuk! Ook het voeren laten ze goed toe al zijn ze er nog niet echt dol op en ze zitten ook snel vol, maar voor je het weet eten ze zelf.
Mia en Macy zijn krols en dat is een beetje vervelend. Met name Mia ligt dan niet zo vaak bij haar kroost. Macy wel, maar die kan dus geen melk meer geven omdat ze allen bij Mia drinken is de melkproductie gestopt. Maar ze wast ze en knuffelt ze, dus dat is mooi meegenomen.
Ik heb weer een boel foto’s genomen en je kan zien dat ze weer gegroeid zijn. Nu ze dus wat groter zijn, ben ik eindelijk uit het vachtjes probleem… Alle mannetjes hebben toch kort haar en het vrouwtje heeft lang haar. In het begin was het haar van haar broertjes langer om te zien en nu is het dametje ineens een klein fluffy pluizenbolletje! Ik zal het wel nooit leren;-).
Verder heeft Ingrid tijdens haar bezoek vorige week ook foto’s gemaakt en hiervan heeft ze mij een paar doorgestuurd waarvoor dank. Ook deze voeg ik toe. Ze zijn zo grappig! Ingrid is nog niet zeker hoe haar katertje gaat heten. Ze heeft een heleboel leuke namen bedacht, maar welke moet ze nu kiezen? Ja, dat is niet makkelijk, maar ze heeft nog alle tijd. Ik vraag de stambomen pas aan als ik alle namen voor de kittens heb van de nieuwe toekomstige eigenaren.
Tot slot wil ik Mireille nog bedanken voor haar update en foto’s van Bikkel.
Mireille aan het woord (Bikkel)
Sinds een paar weken hadden we al ontdekt dat er door een van de katten geplast werd bij de achterdeur op de mat. Maar ja, vind dan maar eens uit wie het doet als je 5 katten hebt rondlopen. Het eerst denk je natuurlijk aan Bikkel, immers hij heeft de leeftijd van een kater die 'klaar' is om zich voort te planten.... Maar een keer kwam het voor dat er maar één poes beneden was, de rest inclusief Bikkel was boven aan het slapen. En dus ging de verdenking uit naar Banjer, het 'hoofd' van de poezenfamilie hier in huize Willekes. We verdachten toen ook haar, misschien vindt ze de urine van Bikkel te sterk ruiken en wilde ze de bak niet meer delen met dit rijpe mannetje.... Als een soort protest dan bij de achterdeur... De deur waar ze ook altijd voor zit om naar buiten te mogen.... Afijn, we zijn als een soort van Rob Geus met een urine detector door het huis geslopen, omdat ik ineens overal kattenplas rook. Maar we konden niets ontdekken, behalve de plaats bij de achterdeur... Bikkel is echter echt opgewonden. Hij huilt vooral s' nachts. En Balou moet het ontgelden. Als een echte Romeo beklimt hij haar dagelijks... Ze ondergaat dat gelaten, staart plat op de vloer, billen omlaag, want ja, zij snapt niet wat hij wil...Ze is immers geholpen... Ze bromt wel luid als hij 'bezig' is, maar ik heb ontdekt dat dat alleen maar is omdat hij haar nogal hard in haar nek bijt terwijl hij de 'daad' verricht op haar rug. Het is een maf gezicht als je hem een zetje geeft, gaat hij huilend weg en Balou daagt hem direct weer uit om te spelen. Weet zij veel! In haar optiek wil hij knuffelen en spelen en daar is ze wel voor in. Soms dan weer even niet en dan vlucht ze onder het bed bij Jeremy. Daar blijft ze dan de hele nacht slapen en Bikkel is dan de hele nacht verdrietig en huilt heel hard. Heel zielig en het levert slapeloze nachten op voor zowel Bikkel als mijzelf. De twijfel sloeg dus toe. Wat is wijsheid? Ik wilde hem zo graag nog even door laten groeien. Hij is een echte kerel geworden in het afgelopen jaar. Woog twee weken geleden 6,1 kg. Hij heeft een enorme kop en is echt groot aan het worden. Ik vind hem prachtig en die schattige fluffy balletjes van hem... Kortom, gewoonweg verliefd op hem. Maar ja, ik ben gaan lezen en dit neemt niet af. Het wordt alleen maar erger. Hij slaapt op de dag wel veel, maar als hij wakker is, blijft hij huilen. En toen ging ik afgelopen zondagavond naar bed toe en terwijl ik nog in de badkamer was, hoorde ik Bikkel heel hard huilen. Toen ik naar hem toe liep om hem te troosten, zat meneer doodleuk op het hoofdkussen van Rene te plassen. Toen ik hem daar wegjoeg keek hij me aan en snapte er helemaal niets van. Afijn, dit was genoeg! Ik heb met pijn in mijn hart de volgende morgen de dierenarts gebeld en gisteren (vrijdag 16 september) was het zover. Ik voelde me enorm rot. Ik wilde een jaar volhouden. Nu is hij - op 13 dagen na - ook één jaar, maar het is dus niet gelukt. Ik voelde me er rot onder. Maar goed, het is niet anders. Bikkel is een enorme mooie en lieve kater en ook zonder zijn balletjes en prachtige katerwangen zal ik altijd enorm veel van hem houden. Daarbij, wat zeur ik! Ingrid heeft al afscheid moeten nemen van haar geliefde Ozzy en ik miep over een castratie. Maar goed, elke operatie is er een en daar zal ik altijd tegenop zien. Hoewel het gelukkig altijd voorbeeldig is gegaan.
Vrijdag was het zover. Omdat ik hem om elf uur moest brengen, mochten geen van de poezen eten. Wat vond ik dat zielig. Toen Bikkel boven bij Sharon voor het raam naar buiten ging zitten kijken, heb ik de meiden stiekem een beetje brokjes gegeven. Ze snapten er helemaal niets van. Normaal is het eerste wat ik doe eten geven als ik uit mijn bed kom. Heb hem ook nog even gewogen, en hij was 400 gram afgevallen... Nu is het normaal dat katers in de pubertijd schommelen in gewicht, maar voor mij ook een bewijs dat hij echt te weinig sliep en at en te veel opgewonden was en daar onder leed. Om kwart voor elf was het dan zover. Bikkel in zijn tuigje gehesen en naar de auto gelopen. Hij vindt dat doodeng, maar we vinden het altijd prettiger om een poes los in de auto te hebben, omdat ze dan nog kunnen rondkijken. Dus Bikkel bij Sharon op schoot en huilen maar. Ook bij de dierenarts binnen was het schreeuwen, maar wat vonden ze hem mooi! Hem eenmaal achtergelaten in de kooi, ging ik met een brok in mijn keel weg. Gelukkig belden ze drie uur later en om kwart over drie mocht ik hem weer ophalen. Zwaar gestrest lag hij in zijn kooi, maar mauwde gelijk toen hij me zag. Ze zeiden dat hij zijn naam eer aan deed, want bij de prik die ze in zijn bil gaven voor de operatie (en die schijnt heel pijnlijk te zijn) gaf hij geen kik. Eenmaal thuis wilde hij vooral lopen, likken aan zijn wond, eten en drinken. Dus een heel klein beetje kattenmelk en een paar brokjes gegeven en hij heeft het binnen gehouden. Daarna was hij gewoon moe. Vannacht heeft hij bij me geslapen. Nog even lopen huilen, want hij was Balou kwijt. Ik heb lange tijd mijn hand op zijn pootje gehad, heel lief. Wist nog niet helemaal hoe hij moest liggen.
Vandaag is hij weer helemaal opgeknapt, maar wel een stuk rustiger. Alle poezen zijn rustiger. Geen idee waarom, maar zelfs Bengel en Banjer zijn 'normaal'. En het fijnste van alles is dat ik vanmorgen en gisteren geen plasje heb gevonden, anders als in de bak. Duimen dat dit zo blijft.
Bikkel zijn balletjes, of eigenlijk het zakje ziet er grappig uit. Gek, maar diep in mijn hart kijkend, heb ik er geen problemen mee gehad toen mijn vier poezen gesteriliseerd moesten worden. Mijn Bikkel gaat voortaan als "the man with no balls" door het leven.... MAAR.... Hij is de liefste kater en de mooiste. Sorry hoor dames. MIJN ventje is de mooiste :-). Dikke kus, Linda, en een knuffel voor de poezen en de kittens
Mireille Willekes
29 augustus 2011
Dan helaas ook nog slecht nieuws.....
Ingrid aan het woord (Ozzy)
Het is zondagmiddag, bijna half 2. Ik ga proberen om neer te zetten wat er allemaal is gebeurd, zodat je dat op je site kan zetten.
Het onbedenkelijk is gebeurd, we hebben Ozzy moeten laten inslapen. Onze vent had FIP. Nog nooit van deze vreselijke ziekte gehoord voordat we dinsdag 16 augustus naar de dierenarts gingen.
Ik lees elke zondag wel de updates die Linda op de site plaatst en bewonder de foto´s. Zo lazen we ook pas dat pixel al ruim 5 kilo woog. Mario en ik zeiden voor de grap tegen elkaar dat Ozzy de lilliputter onder de pixies moest zijn omdat hij nog geen 4 kilo woog. We noemden hem dat ook gekscherend maar liefkozend lillibob .... Maar toen viel het ineens op dat hij i.p.v. aan te komen af ging vallen en heb ik een afspraak gemaakt met de dierenarts. Ik dacht nog aan last van zijn tanden, misschien een virus .... Maar de dierenarts keek naar hem en zag gelijk dat het fout zat. Hij nam bloed af en we moesten wachten op de uitslag, maar eigenlijk wisten we al dat het niet al te lang meer zou duren
Ozzy ging mee naar huis met een drankje voor koortsverlaging en ontstekingsremmers. Dat vond hij heerlijk, maar wat had ik dat graag niet willen weten. Onze vent at die laatste dagen eigenlijk niks meer. Heeft wat gelikt aan allerlei lekkers wat we hem gaven. Hele dagen lag hij op zijn kussen die ik speciaal voor hem op de bank had neer gelegd. Af en toe kwam hij er van af om naar de bak te gaan of om water te drinken. Als ik in de keuken was kwam hij naar me toe en keek me miauwend aan. Eten wilde hij niet, want alles wat ik hem gaf wilde hij niet. Ik denk dat hij me kwam halen om bij hem te komen zitten, want als ik dan op de bank ging zitten, kwam hij gelijk weer bij me. Zaterdag, toen ik thuis kwam van een dag werken en boodschappen doen, kwam hij kijken bij de voordeur. Hij was nog nooit in de voortuin geweest en zeker niet los, maar nu heb ik hem even laten snuffelen en rondlopen. Het was toen nog prachtig weer dus hebben we nog samen even kunnen genieten.
De laatste dagen van zijn leven heb ik nog heel veel foto´s gemaakt. Ik vind dit 1 van de mooiste.
Na het weekend vonden we hem toch te veel achteruit gegaan. Ik heb Mario de afspraak laten maken, zelf kon ik dat niet. Weet zeker dat ik in tranen zou zijn uitgebarsten. Woensdag 24 augustus om 14:00 was het zover. De verdovingsprik vond hij vervelend, maar dat was gelukkig zo gebeurd en hij was binnen een paar minuten diep in slaap. We kregen van de dierenarts nog even een moment alleen met Ozzy. Dat vond ik fijn. Konden we rustig afscheid nemen. Toen hij terug kwam kreeg Ozzy de tweede prik en die ging heel snel.
Ozzy hebben we in onze tuin begraven. Hij heeft een mooi plekje. We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik mis hem zo ... S´ ochtends geen ventje aan mijn voeten die soms onder de dekens kruipt. Waar ik was , was Ozzy. Het was echt mijn mannetje. We merken ook aan Puck dat ze haar maatje mist. Ze is regelmatig klagelijk aan het miauwen en aan het zoeken. Toen we hadden besloten om voor Ozzy te gaan, hebben we haar ook in huis gehaald om samen op te groeien. Omdat we al twee ouwe katten hadden leek het ons zo leuk om dan ook twee kittens te hebben.
Het is een verschrikkelijk en oneerlijke ziekte. Heb er aan de ene kant vrede mee dat we Ozzy hebben laten inslapen omdat hij geen kans had op genezing, maar ik vind het zo oneerlijk dat hem geen lang leven was gegund.
Ingrid
P.s.
Linda , ik wil jou bedanken voor alles. Je luisterend oor, je begrip en je medeleven.
Ben zo blij dat we Ozzy bij jou vandaan hebben. Ik heb het je al verteld maar je bent echt lief.
Lieve Ingrid,
Dank hiervoor! Ik vind het zo erg dat je zo vroeg afscheid hebt moeten nemen van Ozzy... En ja, ik laat het hier niet bij zitten. Hoe verdrietig je nu bent - je moet dit grote verlies nog een plekje zien te geven - wil ik je toch graag een kitten schenken. Ik weet dat dit kitten jouw Ozzy niet kan vervangen, maar hij kan je wel wat afleiding en plezier geven. Daarnaast heeft Puck dan ook weer een maatje. Ik kijk uit naar je komst. Ook ik zal Ozzy nimmer vergeten en ik ben zo blij dat Ozzy - ondanks voor een veel te korte periode - bij jullie heeft mogen wonen. Heel veel sterkte Ingrid en familie, een dikke kus en tot snel! Linda
24 augustus 2011
Op 22 augustus is Mia bevallen van drie mooie kittens. Ze startte om 02.00 uur en het laatste kitten kwam rond 05.00 uur ter wereld. Alles is voorbeeldig gegaan. Mia was alleen zo enorm dik (zie foto hierboven) dat ik er eigenlijk weer 6 had verwacht. Maar ze heeft nu in ieder geval voldoende melk en vetreserves zullen we maar zeggen;-). Ik durf al wel de geslachten te zeggen, maar weet nog niet zeker of hier ook een kitten met lang haar tussen zit.
Kitten 1 is een katertje met een lange staart en poly voetjes. Hij woog bij de geboorte 156 gram.
Kitten 2 is een vrouwtje met lange staart en poly voetjes. Zij woog bij de geboorte 132 gram.
Kitten 3 is een katertje met een showlengte staart en poly voetjes. Hij woog bij de geboorte 126 gram.
Macy is op 23 augustus bevallen van 1 kitten. Een katertje met een korte staart. Hij woog bij de geboorte 127 gram en hedenmorgen 139 gram. Van hem zal ik geen gewichtenlijstje bij houden, maar in mijn dagboeken zijn gewicht zo nu en dan vermelden.
Macy en Mia delen de zorg over alle kittens. Net als vorig jaar. Ik ben hier heel blij mee en het is dan ook zo lief om te zien.
29 augustus 2011
De kittens en moeders doen het goed. Maar wat wil je?! 2 moeders voor 4 kittens! Voldoende melk zullen we maar zeggen. Voor de kittens van Mia hou ik weer een gewichtenlijstje bij, maar dit is niet te doen voor 1 kitten. Dus het gewicht van het kitten van Macy zal ik hier in mijn dagboek vermelden. Zijn gewicht is (vanaf de dag van geboorte op 23 augustus 2011):
127 23/8
139 24/8
170 25/8
183 26/8
207 27/8
Zoals je ziet, groeit ook hij goed. En wat zo leuk is, is dat Macy en Mia zo lief voor elkaar zijn. Zie foto's. Verder kan ik nu nog niet zeggen welke kittens beschikbaar zijn. Dit weet ik pas na volgende week als de mensen die de eerste keus hebben hun keuze hebben gemaakt.
4 september 2011
Gisteren zijn Chantal en Niek op visite geweest om een keuze te maken. Het was weer gezellig. Ze zijn gegaan voor het kitten van Macy. Hij zal Diego gaan heten. Vind ik een leuke stoere naam overigens. Ik wil Chantal en Niek nogmaals danken voor de adoptie van Diego. Hij zal een heel goed leventje gaan krijgen bij hen.
Vanaf nu hou ik ook het gewicht van Diego bij in de kittenlijst van Mia. Dat is toch makkelijker. Dus voor alle gewichtjes, klik op benedenstaande button. Ja, zoals je kan zien, groeien ze goed. De kittens van Mia hebben hun oogjes al helemaal open en Diego houdt ze nog een beetje dicht;-). Maar ook hij zal snel volgen. De moeders doen het ook prima, al betwijfel ik dat Macy nog melk kan geven... Want ook Diego drinkt vanaf dag 1 bij Mia... Arme Macy... Maar ze knuffelen en wassen de kittens dus samen. Zie foto.
11 september 2011
Het was gisteren een gezellige dag. Eerst kwamen Mireille en Sharon op bezoek om naar de kittens te kijken en een uurtje later Ingrid, Mario en de kinderen om naar hun kitten te kijken. Het katertje met de lange staart van Mia zal bij hen gaan wonen. Ze hebben al een paar stoere namen verzonnen, maar moeten nog kiezen welke het wordt. Ik wil Ingrid en Mario nogmaals danken voor de leuke cadeaus die ik heb gekregen. Zowel voor de katten als iets lekkers voor mijzelf;-). Ik bof maar!
De kittens en moeders doen het goed. De kittens wandelen al wat meer (nog wel in de bench) en ze beginnen al wat te blazen hier en daar en met hun eigen pootjes te spelen. Zo schattig om te zien. Nog even en ze gaan door de kamer wandelen en er een lekker rommeltje van maken, ha, ha. Ja, elke nieuwe ontwikkeling die zij doormaken is zo leuk om te zien. Ik twijfel nog wel (zoals altijd) over de vachtjes. Worden ze langharig of kortharig? Hier ben ik geen ster in. Maar we zullen zien. Met een paar weekjes moet ik toch echt wel meer verschil gaan zien. Ik weet namelijk dat het kitten van Macy kortharig is ondanks dat ook hij er fluffy uitziet. Dus daar moet ik het mee kunnen vergelijken, maar ook hij heeft nu nog van die donshaartjes…
